Bukan Pelawak Original

Saya jadi hairan.

Situasi 1:

Sedang duduk-duduk di kerusi, sambil sembang-sembang kosong, roomate saya, lebih dewasa sedikit berbanding saya suka cakap " Nurul ni lawak lah". Saya terpinga-pinga. "Apakah?" kata saya dalam hati. Serius, saya langsung tak buat lawak.

Situasi 2:

Melintas jalan adalah sesuatu yang sukar dilakukan. Lebih-lebih lagi apabila melaui jalan yang sibuk. Jadi, kadang-kadang saya suka melintas jalan begitu sahaja tanpa mempedulikan kenderaan lain dengan harapan mereka akan mempedulikan kesejahteraan body cute saya ini. Selaluny, akan ada hon yang panjang, yang menyebabkan saya jadi terkejut. Tapi saya rasa mereka bunyikan hon tanda gembira, kerana biasanya mereka suka mengajuk mimik muka saya yang terkejut daripada menghamburkan perkataan marah. Jadi, saya pun turut gembira dapat melintas jalan dengan selamat dan menggembirakan orang lain. ^.^

Situasi 3: 

Apabila bersembang-sembang, saya juga ingin buat semua tertawa dengan lawak saya. Kan kakak roomate saya kata saya ni lawak (sila rujuk situasi 1), tapi kadang-kadang tiada yang sedar saya sedang buat lawak. "Apakah???" Tiada gelak. OH! saya jadi malu. *blushing in red* 

Situasi 4:

Kah Kah Kah... Melampau pula mereka ni bergelak ketawa. Saya turut gelak. Tiada lawak yang dikeluarkan tadi rasanya. Hanya kata-kata biasa yang jujur.

Kesimpulan: jadi diri sendiri sudah cukup gembirakan orang lain ^.^ Mungkin rupa yang cute pun sudah boleh buat orang gembira. Kan? Kan?